Hoe het begon

"Er was eens, héél lang geleden, in een land hier ver vandaan…” Zo begon mijn vader de verhalen die hij me als kind vertelde. Hij verzon ze ter plekke en paste het verloop aan mijn reactie aan. Het werd spannender als ik me verveelde en blijer als ik natte ogen kreeg. Mijn vader is een meesterverteller en ik leerde het van hem.

Op mijn zevende werd ik lid van de bibliotheek en nog voordat ik negen jaar was, had ik alle kinderboeken gelezen. Er was geen avontuur van Wipneus en Pim, Dik Trom of Pinkeltje dat ik niet kende en bij hoge uitzondering kreeg ik van de bibliothecaresse toegang tot de volwassenen sectie.

Vreemde verhalen & bizarre feiten

Fictie maakte plaats voor waargebeurde verhalen en dan met name de meest vreemde en onwerkelijke verhalen. Van Reader’s Digest, de boekenclub waar mijn ouders lid van waren, kregen we het boek Vreemde Verhalen | Bizarre Feiten. Dit boek heb ik tot op de draad versleten. Het Guinness Book of Records onderging hetzelfde lot.

Het werd hoog tijd voor een eigen magazine. Ik was twaalf jaar en ik had de samenleving al een hoop te vertellen. Met een paar vrienden lanceerde ik het maandblad Super Crazy; een kruising tussen Popfoto, Hitkrant, Donald Duck, de dorpsbode en Trivial Pursuit. Uit het laatste typte ik een Wist je dat-pagina op mijn Commodore 64.

School voor Journalistiek

Ik wist al vroeg dat ik journalist wilde worden en ging naar alle open dagen van de scholen voor journalistiek. Die in Utrecht was de beste, dus daar wilde ik naartoe. Als voorbereiding studeerde ik bedrijfscommunicatie & pr aan het Amsterdam College. Volgens het Adviesbureau voor Opleiding en Beroep (AOB) was dit de beste vooropleiding voor journalistiek.

In 1997 begon ik aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Het was een gewogen loting bij de aanmelding. Door een beetje geluk en een goede cijferlijst werd ik bij mijn eerste poging ingeloot. Ik besloot van meet af aan om alles uit mijn studie te halen. Zo meldde ik me meteen aan als redacteur voor Propeduizelig, de eerstejaarskrant. En ging ik in de facultaire medezeggenschapsraad.

Van Tanzania tot Terneuzen

In 1999 vertrok ik voor vier maanden naar oostelijk Afrika. Samen met drie jaargenoten reisde ik door landen als Kenia, Tanzania, Zimbabwe, Zambia en Madagascar. Verhalen die we onderweg tegenkwamen, verkochten we aan The Guardian en we publiceerden onder de gezamenlijke naam Afreak Utrecht. Het was best pittig om in het Engels te schrijven, maar gelukkig hadden ze goede eindredacteuren.

In december kwamen we terug en na een riant onthaal op Schiphol begonnen we met onze eerste (regionale) stages. Mijn stage was bij de fusiekrant Brabants Nieuwsblad/De Stem (Zeeland). Twee maanden lang woonde ik in het centrum van Terneuzen en reed ik in de rode Fiat Panda van mijn zus, kriskras door Zeeuws-Vlaanderen, op zoek naar verhalen. Daarna zat ik nog een maandje bij de sportredactie in Breda, maar dat was niet helemaal mijn ding, regionaal sportnieuws.

'Prestigeuze' student

Het schrijven vormde de basis op de School voor Journalistiek. Ik specialiseerde me daarna in de richting televisie. Verhalen vertellen in woord, beeld en geluid vond ik het meest compleet. Mijn landelijke stage liep ik bij NOVA. Eigenlijk wilde ik naar Man Bijt Hond. Vreemde verhalen waren blijven hangen als voorliefde. De school vond NOVA echter ‘prestigieuzer voor een student van mijn kaliber’. Ik liet me overhalen en met frisse tegenzin ging ik naar NOVA

Aangekondigd worden door de presentator, was het hoogst haalbare op een stage bij NOVA. Het lukte me twee keer en ik stond vrijwel dagelijks wel op de aftiteling. Een item dat ik maakte over bedreigde burgemeesters werd overgenomen door de landelijke kranten en een item over coffeeshops aan de Duitse grens, zogenoemde McDopes, haalde zelfs de pers daar.

Skyboxen en Business Travel

In 2002 studeerde ik af met een 8. Mijn afstudeerfilms, over Vroegtijdse Voorschoolse Educatie en over de wonderlijke wereld van kunstenares Anna Mul, werden uitgezonden op RegioNet, een regionaal televisiestation waar ik als verslaggever was aangenomen en waar ik later ook eindredacteur werd.

Ik maakte er reportages over de opheffing van het plaatselijke brandweerkorps De Woude bij de fusie met een grotere gemeente en over boer Middelbeek die skyboxen liet monteren in zijn varkensstallen om bezoekers te kunnen laten zien hoe leuk varkens zijn. Ik leerde er ook commerciële items te maken, over bijvoorbeeld de introductie van de nieuwe Chrysler PT Cruiser.

In ’04 en ’05 werkte ik een seizoen aan Verboden In Te Rijden van SBS6, Schiphol Airport van RTL4 en Business Travel Nieuws van RTL5. Daar leerde ik over sluikreclame en over de regels voor commercie.

Van contract naar freelance

Bij Business Travel Nieuws portretteerden we iedere week een zakenreiziger. Zo ook de directeur van tv-zender Nickelodeon. Die was zo te spreken over het portret dat ik een contract aangeboden kreeg. In het jaar dat volgende maakte ik het muziekprogramma voor kinderen 'So Nick', waarvoor ik reportages maakte met onder meer Lange Frans en Ali B.

Schrijven ben ik er altijd naast blijven doen. In 2006 en 2007 ging ik steeds meer freelancen. Ik schreef het coververhaal over Linda de Mol voor de eerste uitgave van het blad Salomé en daarna nog vele andere verhalen. Voor het mannenblad sQueeze schreef ik veel verhalen als freelancer tot ik me in 2008 nog één keer liet overhalen om een contract aan te gaan. Voor een half jaar, tot juli, dat vond ik genoeg. Daarna trok ik als freelance correspondent naar New York voor verschillende bladen.

Koning, keizer, admiraal

Na een half jaar Big Apple vestigde ik me als freelancer in Amsterdam in 2009. Ik schreef en filmde voor verschillende opdrachtgevers. Voor de bladen Margriet en Libelle maakte ik reportages voor op hun website. Zo filmde ik bijvoorbeeld Libelle's Broodje Politiek met toen minister-president Balkenende.

In het najaar van 2009 maakte ik een film over een afslankproduct. Mijn opdrachtgever huurde een werkplek aan de Herengracht in een gedeeld kantoor en vertelde me dat er een plek vrij was. Het werd de start van Bureau Herengracht.

Stichting Bureau Herengracht

Tijdens de crisis bundelden een handjevol freelancers hun krachten. Door de kosten van het ondernemerschap te delen, net als hun netwerk en hun expertise, trotseerden ze de crisis met verve. Hieruit ontstond Stichting Bureau Herengracht, ter bevordering van de carrière van freelancers en kleine ondernemers. Dit in de vorm van betaalbare werkplekken en workshopruimtes, gratis workshops, kennisdeling en network sharing. Bureau Herengracht groeide van één kantoor met negen mensen in 2010 naar vijf kantoren met vijftig mensen in 2016.

Steeds meer samenwerken

Bij Bureau Herengracht ontstond samenwerking organisch. Verschillende freelancers zoals filmmakers, vormgevers en marketeers sloegen de handen ineen en werkten samen aan de mooiste projecten. Krachten werden gebundeld en samen groeiden de eenlingen uit tot bloeiende bedrijven.

De samenwerking is er nog steeds, maar met de stichting zijn we eind 2017 gestopt. Een Engelse investeerder kocht het pand waarin we zaten en we moesten plaatsmaken voor luxe woonruimte voor expats.

Het afgelopen jaar werkte ik voornamelijk vanuit huis. Inmiddels ben ik met vier andere freelancers, met wie ik veel samenwerk, weer op zoek naar een mooi kantoor.